18 Δεκεμβρίου 2007
Θεόδωρος Μπατρακούλης, Δρ Γεωπολιτικής
Σε μία εποχή που οι ανισότητες έχουν επιταθεί στο έπακρο και οι ελίτ πλουτίζουν ασύδοτα, δεν μπορεί να απαιτούνται θυσίες από τα πληβειακά ή και ορισμένα μικρομεσαία στρώματα. Πόσο μάλλον όταν τα υπόλοιπα κυβερνητικά μέτρα, όπως η μείωση της άμεσης φορολογίας στις ανώτερες τάξεις, κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τούτο δεν συνιστά ελληνική ιδιαιτερότητα. Το παγκόσμια αποδεκτό ως πρότυπο φιλελεύθερο κράτος, στʼόνομα των «θυσιών» και της «ανταγωνιστικότητας», αφαιρεί προνόμια από τους αδυνάτους και τʼ αποδίδει στους δυνατούς. Συμβάλλει έτσι σʼ έναν μεγάλο μετασχηματισμό, προς την «κοινωνία των 2/3», όπου η ανώτερη τάξη και τα μεγαλοαστικά στρώματα ευημερούν καταναλωτικά, ενώ αυξάνεται ολοένα ο όγκος των «πληβείων» αλλά και των «μετοίκων-μεταναστών», οι οποίοι εγκλωβίζονται στην επισφάλεια και στην μαύρη εργασία (το γεγονός, μάλιστα, ότι σήμερα στην Ελλάδα έχουμε να κάνουμε με «προβληματικά» και «υγιή» ταμεία, με τα δεύτερα να αφορούν σε ταμεία επαγγελμάτων όπως αυτό των δικηγόρων, των δημοσιογράφων και των μηχανικών συνιστά έκφραση αυτού του νέου κοινωνικού διαχωρισμού).
Στο ασφαλιστικό, η κυβέρνηση προσπάθησε να δείξει αλλαγή τακτικής εξαιτίας των λαïκών αντιδράσεων. Δεσμεύτηκε ότι δεν θα μειωθεί καμιά σύνταξη, ενώ παραμένει η συνταξιοδότηση με 37 χρόνια εργασίας, χωρίς όριο ηλικίας. Στα τέλη Νοεμβρίου ανακοινώθηκαν ενδιαφέρουσες ασφαλιστικές παροχές. Από την πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών περνάμε στην επαγγελματική και ασφαλιστική τους κάλυψη όταν είναι βιολογικά και επαγγελματικά νέες. Ωστόσο, η λύση του ασφαλιστικού πρέπει να γίνει με την αποκατάσταση του αποθεματικού του συστήματος. Το μεγάλο πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα είναι ότι έχει σπαταληθεί ή κλαπεί το αποθεματικό του συστήματος. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, καθώς και άλλα σπουδαία προβλήματα (παιδεία, δημογραφικό, υγεία, εξωτερική πολιτική), χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο. Κύριο κριτήριο αποτελεί η χρόνια νεοελληνική πολιτική παθογένεια, ο φόβος απώλειας ψηφοφόρων, άρα της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας στις επόμενες βουλευτικές εκλογές (που, ενδεχομένως, δεν είναι μακριά).
Η κινητοποίηση της 12ης Δεκεμβρίου ισχυροποιεί τη θέση των συνδικαλιστών σε μια ενδεχόμενη ουσιαστική διαπραγμάτευση για το Ασφαλιστικό. Συνέπεσε με την αντικατάσταση του υπουργού απασχόλησης. Οι συνδικαλιστές όχι μόνο δεν θα πρέπει να απέχουν από τον διάλογο, αλλά θα πρέπει να τον απαιτήσουν αμέσως. Για να διεκδικήσουν για λογαριασμό των εργαζομένων που εκπροσωπούν τις λύσεις που απαιτούνται ώστε να διασφαλιστεί η μακρόχρονη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Αν οι συνδικαλιστές ερμηνεύσουν διαφορετικά την επιτυχία της κινητοποίησης, αν επιμείνουν στη γραμμή της αποχής από τον όποιο εφικτό διάλογο, τότε υπάρχει κίνδυνος να αχρηστευθεί η μεγάλη κινητοποίηση των εργαζομένων που αγωνιούν για το μέλλον τους.
Ένα άλλο ζήτημα που δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά ήταν υπογραφή από την κυβέρνηση της νέας «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» για την Ε.Ε. γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα:
- Αποκτά προβάδισμα το Κοινοτικό Δίκαιο ακόμη και σε σχέση με το Σύνταγμά μας, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος;
- Χάνει ή όχι η Ελλάδα και η Κύπρος τις θέσεις των μονίμων Επιτρόπων που έχουν στην Κομισιόν από την ένταξής τους στην Ε.Ε.;
- Η πολυδιαφημισμένη «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» σε περίπτωση επιθέσεως εναντίον χώρας-μέλους της ΕΕ καλύπτει άραγε την Ελλάδα και την Κύπρο έναντι επιθέσεως από την Τουρκία;
Πώς η Ελλάδα προσυπέγραψε ένα τέτοιο κείμενο (όταν π.χ. η Πολωνία σθεναρά υπερασπιζόταν τα εθνικά της συμφέροντα κατά την διαπραγμάτευση);
Δεν είναι μονόδρομος η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, η πολιτισμική μας αλλοτρίωση, η υποταγή της Κύπρου, η χωρίς αντάλλαγμα υποστήριξη της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., η ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών, η αλλοπρόσαλλη πολιτική στο ʽʽΜακεδονικόʼʼ, η απεμπόληση γενικά των εθνικών και λαïκών δικαιωμάτων, όπως επιτάσσουν οι πολυεθνικές και οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οσοι αποδέχονται την α-παιδεία και την υποτέλεια στις μεγάλες δυνάμεις καλλιεργούν αποπροσανατολισμό και ηττοπάθεια, οδηγούν το λαό σε περιπέτειες με αβέβαιη έκβαση. Εξάλλου, στην πολιτική επιστήμη χρησιμοποιείται και η λέξη ʽʽγεροντοκρατίαʼʼ - κι αυτή με ελληνικές ρίζες. Δεν έχει καθιερωθεί όρος για το αντίθετο, δηλαδή στην περίπτωση των νέων. Ισως η Ελλάδα χρειάζεται κάποια δόση ʽʽνεοκρατίαςʼʼ. Σε πολλά επαγγέλματα κυριαρχεί το ʽʽκαθεστώςʼʼ των μεγαλύτερων σε ηλικία.…
Είναι εφικτό το εγχείρημα οικοδόμησης νέων συλλογικών υποκειμένων χωρίς γενναία, ειλικρινή και σε βάθος αυτοκριτική και επανεκτίμηση της γενικότερης κατάστασης, βασισμένης και στην επιστημονική γνώση της ιστορίας και στη μεθοδική ανάλυση της εμπειρίας μας; Ας παύσουμε να είμαστε όμηροι-ψηφοφόροι αθηνοκεντριστών, υποτελών, και λαïκιστών που ψηφοθηρούν. Να αρνηθούμε την υποτίμηση της νοημοσύνης μας. Να οργανώσουμε τη ζωή σε κοινοτικό και περιφερειακό επίπεδο, δημιουργώντας εναλλακτικό πρότυπο ζωής και πολιτικής. Απαιτούνται αλληλεγγύη, και πρωτοβουλίες που να συγκλίνουν στην οικοδόμηση κινήματος, με σχεδιασμένη στρατηγική και στόχους. Αν δεν υπερβούμε τον ατομικισμό, τον ανιστόρητο τρόπο σκέψης και την ιδιοτέλεια, θα προκύπτουν και στο μέλλον ανόητες, άσκοπες φιλονικίες. Είμαστε απαραίτητοι και υπεύθυνοι για το μέλλον της χώρας, της ευρύτερης περιοχής και του κόσμου.
Χρειάζεται να ξεπεράσουμε το έλλειμμα αυτόχθονης σκέψης. Διανύουμε την, από το τέλος της δεκαετίας του 1980, νέα φάση του - παλαιότατου - «Ανατολικού Ζητήματος» και του υπεραιωνόβιου «Μεγάλου Παιχνιδιού» (έλεγχος και διοχέτευση των ενεργειακών πόρων της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής). H διάλυση της ΟΔΓ συνιστούσε σοβαρό πλήγμα για μια αυτόνομη πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενδέχεται τη θέση που κατείχε η Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία να καταλάβει μια άλλη δύναμη ή ένας συνασπισμός δυνάμεων μεταξύ των οποίων μία μπορεί να είναι μια ʽʽαυτοκρατορικήʼʼ, νεοοθωμανική Τουρκία. Εξ άλλου, τα Βαλκάνια αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας. Τέλος, στην Ελλάδα μετά το 1991, συνέρρευσαν πλήθη μεταναστών από διάφορες χώρες. Θα ήταν τουλάχιστον μη ρεαλιστικό να φανταζόμαστε ότι λύση στα προβλήματα μπορεί να δοθεί διά μέσου της εφαρμογής παλιών πολιτικών θεωριών και της συντήρησης ή της ανασύστασης αναποτελεσματικών σχημάτων.
Τι μπορεί να γίνει, όσο κυριαρχεί ένα σύστημα α-παιδείας, όσο πολλοί κάτοικοι αυτής της χώρας εμφορούνται από αντιλήψεις καταναλωτικού ατομικισμού, όσο επικρατούν εθνομηδενισμός, αποξένωση από το λαïκό πολιτισμό και ʽʽπολυπολιτισμικέςʼʼ κενολογίες, ιστορική άγνοια ή/και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, πνεύμα υποτέλειας στην εξωτερική πολιτική, και διάφορα αγοραία, ʽʽνεοταξίτικαʼʼ ιδεολογήματα;
Οι αυτόνομοι πολίτες, με την κατάλληλη οργάνωση, μπορούμε να είμαστε αναμορφωτές/υπερασπιστές της ʽʽπόληςʼʼ, της χώρας, της ζωής μας και αυτής των παιδιών μας. Η ολόπλευρη κρίση (κοινωνική, οικονομική, πολιτική, αλλά κυρίως ηθική και πνευματική) απαιτεί αυτοκριτική, δημοκρατικό διάλογο, μεθοδική ανάλυση. Γίνεται περισσότερο αισθητή η ανάγκη συγκρότησης δημοκρατικού πόλου με πατριωτικές, οικολογικές, κοινωνικές ευαισθησίες και αξιόπιστη προγραμματική πρόταση. Σʼαυτό το εγχείρημα είναι απαραίτητο να συμμετάσχουν πρόσωπα απʼ όλες τις γενιές, αλλά ιδιαίτερα νέοι, τριαντάρηδες και εικοσάρηδες. Προκειμένου όμως η νέα γενιά στην Ελλάδα να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, αυτό που κυρίως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ. Επείγει ένας διάλογος σε όλες τις βαθμίδες, για όλα τα ζητήματα (πρόσληψη-τοποθέτηση-αξιολόγηση εκπαιδευτικών, περιεχόμενο και μορφή βιβλίων, συνθήκες εκπαίδευσης, σχέση των παρεχόμενων γνώσεων με τις σύγχρονες κοινωνικές αναπτυξιακές ανάγκες κτλ.).
..........................................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου