6 Νοε 2007

ΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΒΑΛΑ 10-7-06

ΚΑΒΑΛΑ ( 10-7-06 )

« Παιδιά των διαζυγίων: Δικαιώματα και ψυχισμός του πατέρα και του παιδιού »

Αλτιντή Γ., ψυχολόγος: ‘Ο ρόλος του πατέρα στην ανάπτυξη του παιδιού’

Βασιλείου Ε., ιατρός: ‘Η σημασία της οικογενειακής ζωής στη ψυχική υγεία του παιδιού’

Ουζούνογλου Ι., ψυχίατρος: ‘Ένα νέο ψυχιατρικό σύνδρομο: Ο ψυχικός πόνος του πατέρα από την απώλεια των παιδιών του μετά το διαζύγιο’

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Οι έρευνες έχουν δείξει ότι ο πατέρας διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού και ότι η συμπεριφορά του πατέρα είναι καλύτερος δείκτης της ψυχοδυναμικής της οικογένειας και του είδους των επιδράσεων της στο παιδί από εκείνη της μητέρας.

Ο πατέρας παίζει, ιδιαίτερα για το μεγαλύτερο παιδί, άμεσο ρόλο για την ψυχική του ανάπτυξη και μόρφωση.

Το παιδί αποζητά έναν πατέρα οδηγό, καθηγητή.

Δεν βλέπει στο πρόσωπο του πατέρα μόνον τον προστάτη αλλά τον θεωρεί φορέα δύναμης, δικαιοσύνης και εξουσίας.

Ο πατέρας ασκεί επίδραση στο παιδί μέσω μηχανισμών όπως είναι η ταύτιση με την έννοια της εσωτερίκευσης γνωρισμάτων και της υιοθέτησης στάσεων και συμπεριφορών ( π.χ. της ταυτότητας του φύλου), η μάθηση ( π.χ. της επιθετικότητας) μέσω παρατήρησης και μίμησης του πατέρα, κλπ.

Τα κοινωνικά μηνύματα που λαμβάνει η πολιτεία από τον υπερβολικά αυξημένο αριθμό διαζυγίων και τα αποτελέσματα στα παιδιά θα πρέπει να τα εκτιμήσει για σωστή νομοθετική ρύθμιση του οικογενειακού δικαίου αλλά και κυρίως να θεσμοθετήσει κοινωνικούς και ψυχολογικούς φορείς για ενήλικες και παιδιά.

Η προσωπικότητα των παιδιών κτίζεται καθημερινά από τα πρότυπα και τις καθημερινές πράξεις που αποκομίζει από αυτά. Τα καθημερινά συσσωρευτικά παραδείγματα από τους γονείς δομούν και την προσωπικότητα τους. Το ζωντανό παράδειγμα ήθους και αρετής που εκπέμπει προς το παιδί ο γονιός, ο δάσκαλος και οι άλλοι κοινωνικοί παράγοντες και φορείς που διαμορφώνουν χαρακτήρες και συνειδήσεις.

Αυτά θα τα πάρει μέσα από μια αρμονικά λειτουργούσα οικογένεια και ένα αντιαυταρχικό και ήρεμο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον.

Αν στερηθεί των παραπάνω ιδανικών και προτύπων παρουσιάζει το σύνδρομο του ‘φόβου’.

Αν το παιδί βρεθεί αντιμέτωπο μ’ ένα νοσηρό, καταπιεστικό ή αυταρχικό οικογενειακό ή σχολικό περιβάλλον, του ανοίγονται δυο δρόμοι, αδιέξοδοι: ή να υποταχθεί ή να αντιδράσει. Και στην μεν πρώτη περίπτωση μπαίνει μέσα του το σπέρμα του υποτακτικού ή του ραγιά ενώ στη δεύτερη του αναρχικού, του μηδενιστή ή του επαναστάτη χωρίς αιτία.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αρμονικά λειτουργούσες οικογένειες ή αν είναι παιδιά στην κρίσιμη προ-εφηβική ηλικία, δηλητηριάζονται από το νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον.

Ηθική αυτουργοί των πράξεων τους είναι οι μητέρες, που ο νόμος τους δίνει σε περίπτωση διάλυσης της οικογένειας, τόσο εύκολα την επιμέλεια των παιδιών και που γεννιτσαροποιούν τα παιδιά τους απέναντι στον πατέρα τους. Και σήμερα εισπράττουν τους καρπούς των πράξεων της ευγενικής αυτής προσπάθειας.

Γιατί ένα παιδί, στο οποίο γκρεμίζεις το πρότυπο του γονέα, το οποίο πρέπει να έχει ψηλά, είναι ικανό να γκρεμίσει την κοινωνία, να την εκδικηθεί για την δική του μοίρα.

Σύγχρονοι ψυχολόγοι, εξετάζοντας το ρόλο του πατέρα στην ψυχική ανάπτυξη και την αγωγή του παιδιού, περιγράφουν διάφορους τύπους, ομαλούς και παθολογικούς.

Πολλοί παράγοντες επιδρούν στην άσκηση του ρόλου του πατέρα.

Η οικογενειακή κατάσταση (άθικτη οικογένεια, διαζύγιο, μονογονεϊκή οικογένεια), η οικονομική κατάσταση της οικογένειας, η εργασία η δική του και της μητέρας, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, η σχέση με τους δικούς του γονείς, η ηλικία του, η κοινωνική του θέση, οι προηγούμενες εμπειρίες του με παιδιά κλπ.

Η παρεμπόδιση της άσκησης του ρόλου σε πατεράδες που έχουν στενή σχέση με τα παιδιά τους πριν το διαζύγιο και οι οποίοι επιθυμούν να συνεχίσουν την ανατροφή των παιδιών τους καθημερινά, δημιουργεί το σύνδρομο του ‘πόνου του πατέρα’ μέσα από τη δικαστική πρακτική που του δίνει πενιχρότατη ‘επικοινωνία’ και τους στερεί το δικαίωμα άσκησης του τόσο σημαντικού γονεϊκού του ρόλου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: