Με αφορμή την εκδήλωση που έγινε στην αίθουσα των γραφείων του Δικηγορικού Συλλόγου στη Βέροια το απόγευμα της Τετάρτης στις 18-6-08 θα θέλαμε να σχολιάσουμε τα εξής:
Σε αναφορά που γίνεται από τοπική εφημερίδα με τίτλο «Συγκλονιστικά στοιχεία παρουσιάστηκαν στην εκδήλωση του "Εράσμου" και του Δικηγορικού Συλλόγου Βέροιας 20.000 κακοποιημένα παιδιά κάθε χρόνο από τους ίδιους τους γονείς τους!» και λίγο παρακάτω να γράφεται το εξής: «Κάθε χρόνο, κακοποιούνται 20.000 παιδιά, από τα οποία το 6% (1.200 άτομα) πεθαίνουν, ενώ το 8% (1.200) μένουν ανάπηρα! Όπως σημείωσε μάλιστα η κα Ρουμπάνη, συνήθως πίσω από την κακοποίηση των παιδιών κρύβεται και η κακοποίηση της μητέρας…» αφήνεται να εννοηθεί ότι μόνο ο άνδρας, σύντροφος, σύζυγος και πατέρας είναι αυτός που είναι βίαιος μέσα στην οικογένεια. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική από αυτή που παρουσίασε και άφησε να εννοηθεί η πρόεδρος του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης εκπαιδευτικός Νίκη Ρουμπάνη η οποία απέκρυψε τις Ελληνικές και διεθνείς έρευνες:
1) Ερευνα από το ‘ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ’ για το έτος 2006 δείχνει ότι η κακοποίηση προέρχεται από τη μητέρα 37% και από τον πατέρα 18%.
2) Ερευνα του ΣΥΓΑΠΑ (23000 αιτήματα): Σχεδόν όλα (100%) μας ομολόγησαν ψυχολογική βία προς τους ίδιους (άνδρες-γυναίκες) και 99% προς τα παιδιά.
Δείγμα από 814 άτομα που απάντησαν στο ερωτηματολόγιο.
Από αυτούς, 60% δήλωσαν σωματική βία κατά των ίδιων και 40% κατά των παιδιών τους. 100% δήλωσαν ψυχολογική βία συνολικά.
92% αφορούσε πατεράδες & συγγενικό τους περιβάλλον και το υπόλοιπο 8% αφορούσε μητέρες χωρισμένες.
Σε 78% των περιπτώσεων τα παιδιά έχουν υποστεί αποξένωση με κατηγορίες κατά του πατέρα για κακοποίηση και περίπου τα μισά από αυτά για σεξουαλική κακοποίηση.
Σε 92% των περιπτώσεων, το διαζύγιο ζητά η γυναίκα και σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει θέμα διατροφής με αντάλλαγμα τον χρόνο επικοινωνίας με τον πατέρα.
Συμπερασματικά, βία ασκείται κατά του άνδρα-πατέρα, όταν μόνο στο 0,4% δόθηκε επιμέλεια σε πατέρα.
Δηλώθηκαν 2% εξαφανίσεων παιδιών με πατέρα και καταγγέλθηκαν ως απαγωγές γενικά για υπέρβαση του χρόνου επικοινωνίας με τον πατέρα σε ποσοστό 11%.
3) Δημοσιογραφική έρευνα που έγινε με συνέντευξη της κυρίας Badinter στην εφημερίδα LEMONDE το Νοέμβριο 2007, δόθηκαν τα εξής στοιχεία: 17% των γυναικών στο διαζύγιο κατηγορούν ψευδώς τον πατέρα για σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού. 34% των γυναικών κατηγορούν ψευδώς τον άνδρα για κακοποίηση.
4) Η κυρία Doris Lessing (βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας 2007) αναφέρει ότι σήμερα, οι άνδρες είναι τα θύματα και τα άτομα που πρέπει να υπερασπιζόμαστε ως πιο ευαίσθητα και ευάλωτα.
5) Η έρευνα της κυρίας Τζαμαλούκα Γ. (καθηγήτρια ΤΕΙ Κρήτης) αναφέρει ότι πιο επιθετική στο ζευγάρι είναι η γυναίκα.
6) Έρευνα των κυρίων: Τσοπάνη Κλεοπάτρας, Τσιλιμπάρη Αλεξάνδρας, Σαμπάνη Ελένης αναφέρει ότι είναι τεράστια η βίαιη συμπεριφορά σε επίπεδο σωματικό, σεξουαλικό, συναισθηματικό από την γυναίκα προς τον άνδρα.
7) Έρευνα (πτυχιακή εργασία) της κυρίας Καμπούρη Φ. αναφέρει ότι οι δικαστικές αποφάσεις στο διαζύγιο (ένα εκατομμύριο) αποτελούν προϊόν εκβίασης, βίας και πόνου κατά των ανδρών.
8) Ο καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου Παπάνης Ε. στην επιστημονική του έρευνα (η κακοποίηση των ανδρών) στηρίζεται στην υστερία και απαντά ότι οι χωρισμένες γυναίκες έχουν πολύ υψηλό ποσοστό επιθετικότητας.
9) Η McLeon (1984) ανακάλυψε ότι οι κακοποιημένοι άνδρες αποτυγχάνουν να αναφέρουν περιπτώσεις στην αστυνομία σε μεγαλύτερη αναλογία απ’ ότι οι γυναίκες: ενώ το 54% κακοποιημένων γυναικών ισχυρίζονται ότι έχουν δηλώσει στην αστυνομία επιθετικό συμβάν, μόνο το 45% από άνδρες θύματα ισχυρίζονται ότι έχουν κάνει κάτι τέτοιο.
10) Ο Gardner, ο Gordon R.M (1998), θεωρεί ότι όταν οι μητέρες, που διακατέχονται από το σύνδρομο της Μήδειας καταστρέφουν τα παιδιά τους με τη συνολική αλλοτρίωση των παιδιών τους απέναντι στον «μισημένο» σύζυγο. Επιπλέον, στο άρθρο του ο Steimmetz (1977) παρατηρεί ότι υπάρχουν τόσο πολύ «κακοποιημένοι σύζυγοι» στην Αμερική όσο και κακοποιημένες γυναίκες. Μια ομάδα ερευνητών επανεξέτασε 72 μελέτες που μετράνε την επιθετική συμπεριφορά σε άνδρες και σε γυναίκες, ανακαλύπτοντας ότι τα 2/3 των ερευνών «δεν έδειξαν την αναμενόμενη ανδρική υψηλή επιθετικότητα σε σχέση με εκείνη των γυναικών» (Frodi et al., 1977[1], p. 634). Ο Fred Pine (1995) ανέφερε ότι μια μητέρα για να είναι τόσο καταστρεπτική με τα παιδιά της, πρέπει η ίδια να είχε εκτεθεί στην εχθρότητα της μητέρας της. Σε σχολιασμούς της μελέτης του Archer (2000) για την επιθετικότητα των γυναικών επιβεβαιώνεται ότι οι γυναίκες είναι πιο επιθετικές από τους άντρες (K. Daniel O’ Leary, State University of New York at Stony Brook). Άρθρα, όπως αυτό των Ann L. Coker and col.,(2007) παρουσιάζουν ότι τα ποσοστά βίαιης συμπεριφοράς είναι ισότιμα και για τα δυο φύλα. Επίσης, η βία των γυναικών ενάντια στους συντρόφους τους στο άρθρο “Invisible touch” (George M.J., 2003).
Δυστυχώς η κοινωνία μας αυτό που αποδέχεται μέχρι στιγμής είναι ότι μόνο οι άνδρες είναι βίαιοι και όταν αυτοί υφίστανται βία, αυτό συμβαίνει γιατί έχουν θηλυπρεπή ρόλο στην κοινωνία. Αυτό αναφέρει το κέντρο ερευνών για θέματα ισότητας (ΚΕΘΙ) στην πρώτη πανελλαδική επιδημιολογική έρευνα και λίγο παρακάτω αναφέρει στην ίδια έρευνα ότι « Ιδιαίτερα αναλυτική και διαφωτιστική τόσο ως προς τον επιπολασμό μορφών της ενδο-οικογενειακής βίας, όσο και ως προς τα επιμέρους χαρακτηριστικά του φαινομένου, παρουσιάζεται η έρευνα του Home Office που διεξήχθη στην Αγγλία και την Ουαλία, σε δείγμα 10.844 υποκειμένων ηλικίας 16 έως 59 ετών και των δύο φύλων. Το 4,9% των ανδρών και το 5,9% των γυναικών που συμμετείχαν στην έρευνα, ανέφεραν ότι έχουν δεχτεί σωματική επίθεση ή/και απειλές. » .
Αντίθετα με αυτά που παρουσιάζονται στην έρευνα του ΚΕΘΙ, τα στατιστικά στοιχεία βίας σε 4 Ελβετικά Καντόνια έχουν ως εξής:
βία γυναικών βία ανδρών
Βέρνη 11% 12%
Σεν Γκαλ 20% 18%
Απενζέλ ΑΡ 10% 7%
Ζυρίχη 12% 20% (συμπεριλαμβανομένων και των ομοφυλόφιλων ζευγαριών)
Αδικεί τις γυναίκες η θέση που παίρνουν κάποιες που τις εκπροσωπούν ώστε να παρουσιάζουν τον άνδρα ως τον μόνο υπεύθυνο για την οικογενειακή βία. Όλοι έχουμε προσωπικές εμπειρίες από περιπτώσεις βίας που δεν αφορούν ως θύμα μόνο την γυναίκα, όταν μάλιστα δεχτούμε ότι βία είναι και η ψυχολογική-ψυχική-συναισθηματική.
Ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αλέκος Τσαχουρίδης, σε αναφορά που έκανε στην πρωτοβουλία του "Εράσμου" και του «Δικτύου Γυναικών Ευρώπης», μεταξύ άλλων παρατήρησε εύστοχα πως « η βία δεν έχει φύλο, υπάρχει δε, και στα καλύτερα σπίτια, απλώς εκεί μπορεί και σκεπάζεται…». Από την εμπειρία του και μόνο έβγαλε τα συμπεράσματα του ώστε να καταλάβει ότι η οικογενειακή βία δεν είναι γένους αρσενικού και μόνο, όπως σωστά εντόπισε ο κύριος Τσαχουρίδης αντίθετα από τις γυναικείες οργανώσεις που προσπαθούνε να περάσουν στο υποσυνείδητο των νέων αλλά και άλλων ανθρώπων.
Περιμένουμε ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αλέκος Τσαχουρίδης να πάρει θέση για τον θεσμό του οικογενειακού δικαστή, γιατί όπως φαίνεται τα αθλητικά έχουν μεγαλύτερη αξία στον τόπο μας από την οικογένεια ώστε να έχουμε εξειδικευμένους αθλητικούς δικαστές και όχι εξειδικευμένους οικογενειακούς δικαστές, καθώς και για τις υποστηρικτικές κοινωνικές υπηρεσίες των δικαστηρίων (ψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι, κτλ) σε θέματα οικογένειας.
Να πάρει θέση για το γεγονός ότι η μόνη δικαστική απόφαση που δεν μπορεί να εκτελεστεί είναι αυτή της επικοινωνίας του γονέα που δεν έχει την επιμέλεια με τα παιδιά(που κατά κανόνα είναι ο πατέρας). Επίσης τον καλούμε να πάρει θέση για όλα τα τραγελαφικά που συνέβησαν το 2005 με την εντολή της εισαγγελίας Βέροιας να κουβαλάνε στα αστυνομικά τμήματα ανήλικα παιδιά ώστε να μην εκτελέσουν δικαστικές αποφάσεις για επικοινωνία.
Είναι βέβαιο αν δεν σκύψουμε όλοι μας και δεν εξετάσουμε όλες τις πτυχές του προβλήματος, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι η διαιώνιση του προβλήματος και η κοινωνία μας να αποσυντίθεται εσαεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου