Από την μεριά μιας γυναίκας
Θεοχαρίδου Αντωνία
«Και όμως, στην πραγματικότητα, είμαστε από την ίδια όχθη!»
Όταν μου πρότειναν να βοηθήσω στον αγώνα που κάνει ο ΣΥ.ΓΑ.ΠΑ για τους χωρισμένους πατεράδες και για τα παιδιά τους αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Ενώ θεωρούσα και θεωρώ την δράση του συλλόγου πολύ αξιόλογη, η προοπτική της άμεσης εμπλοκής μου με αναστάτωσε και με γέμισε με δεκάδες αναπάντεχα ερωτήματα που ξεπήδησαν από την εφησυχασμένη μου συνείδηση. Έπαθα σύγχυση!
« Είναι δυνατόν, εγώ, να βοηθήσω αυτούς, τους άντρες; Δηλαδή, να πάω από τη μεριά τους; Από του μεριά του πρώην; Και τα συμφέροντά μου; Το δίκιο μου; Εγώ που διεκδικώ αυτά που νομίζω ότι δικαιούμαι; Εγώ που διεκδικώ περισσότερα από όσα ορίζει ο ανάλγητος και ψυχρός νομοθέτης, παρασυρμένη από τις συμβουλές των σοφών δικηγόρων μου που επαναλαμβάνουν με σιγουριά ότι στο χέρι μου είναι να τον τσακίσω, τον άλλον; Εγώ που θέλω κατά βάθος να τον εκδικηθώ για το κακό που προκάλεσε σε μένα και στα παιδιά; Εγώ που θέλω, με κάθε τρόπο, να εξασφαλίσω τα παιδιά μας, γιατί φοβάμαι για το μέλλον…επειδή λένε ότι οι άντρες ξεχνάν, ότι διαγράφουν εύκολα τα παιδιά τους, ότι ξαναφτιάχνουν αμέσως άλλη οικογένεια και άλλα παιδιά, και αδιαφορούν για τα πρώτα…;Πώς είναι δυνατόν, εγώ, να πάρω το μέρος των αντρών και να αγωνιστώ για το δικαιώματά τους;»
Κάποια στιγμή, μετά από πολλές ώρες συνομιλίας με τον εαυτό μου έκανα την εξής σκέψη που με έβγαλε από το αδιέξοδο και μου άνοιξε νέους δρόμους. « Μήπως τελικά υπάρχουν και άντρες που υποφέρουν από το διαζύγιο, που νιώθουν τη ζωή τους να διαλύεται καθώς χάνουν τη σύντροφό τους, την επαφή με τα παιδιά τους, τους φίλους τους, την περιουσία τους; Άντρες που νιώθουν την αξιοπρέπειά τους και την αυτοεκτίμησή τους να καταρρακώνονται από τις ξύλινες αποφάσεις των δικαστών που τους καταδικάζουν να ζουν στη φτώχεια και τη στέρηση ;»
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το θέμα των διαζυγίων είναι πολυσύνθετο και πολυδιάστατο. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Το μόνο κοινό τους σημείο είναι ότι, σε όλες τις περιπτώσεις, δεν υπάρχουν κερδισμένοι, παρά μόνο χαμένοι. Και καλά οι δύο ενήλικες! Έχουν τις ευθύνες τους. Τι φταίνε όμως τα παιδιά να γίνονται μάρτυρες ενός φρικτού και ανελέητου πολέμου ανάμεσα στους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής τους;
Αναρωτιέμαι γιατί τα πράγματα φτάνουν στα άκρα. Γιατί οι άνθρωποι χάνουν την ανθρωπιά τους. Γιατί ξεσκίζουν τις σάρκες τους με τα ίδια τους τα χέρια. Ποιος φταίει; Τι φταίει;
Νομίζω ότι, τελικά, όλοι μας, άντρες και γυναίκες, είμαστε θύματα των στερεότυπων της ελληνικής κοινωνίας που θέλουν τις γυναίκες πονηρές, αδίστακτες και εκδικητικές και τους άντρες αδιάφορους και εγωιστές, και καλλιεργούν την καχυποψία και την ανειλικρίνεια στις μεταξύ τους σχέσεις. Πώς είναι δυνατόν να τα βρουν μεταξύ τους δυο πρώην σύζυγοι και νυν αντίδικοι, όταν ο καθένας έχει καρφωμένη στο μυαλό του μια στερεότυπη άποψη για τον άλλον - τις περισσότερες φορές λαθεμένη; Όταν ο ένας θεωρεί τον άλλο, εκ προοιμίου, αντίπαλό του και του κηρύσσει τον πόλεμο με κάθε μέσον; Και το παράλογο είναι ότι ο αντίπαλος ,στην πραγματικότητα, είναι μυθικό πρόσωπο καθώς είναι συχνά δημιούργημα της αρρωστημένης φαντασίας των δυο αντιμαχόμενων.
Μήπως, τελικά, πρέπει να γκρεμίσουμε τα στρατόπεδα και να κάνουμε εκεχειρία για το συμφέρον το δικό μας και των παιδιών μας;
Μήπως θα ήταν καλύτερο να σκύψουμε βαθιά μέσα μας με ειλικρίνεια και με τη συναίσθηση ότι είμαστε πάνω απ΄ όλα γονείς και το συμφέρον μας είναι η ψυχική υγεία των παιδιών μας που είναι αλληλένδετη με την δικιά μας ψυχική ισορροπία;
Μήπως , τελικά, πρέπει να περάσουμε όλοι από την ίδια όχθη και να αναζητήσουμε αλλού τους πραγματικούς μας αντιπάλους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου