ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 1

Κύριοι,

Απευθύνομαι σε σας, ως ένα απ' τα τελευταία πρόσωπα που μπορεί με τη θεσμική του ιδιότητα να εξετάσει ένα προσωπικό μου ζήτημα, για το οποίο η ελληνική δικαιοσύνη απεφάνθη πρόσφατα, χωρίς κατά τη γνώμη μου να εξετάσει βασικές παραμέτρους. Αποτέλεσμα αυτής της άδικης αντιμετώπισης που έτυχα είναι να αντιμετωπίζω καθημερινά ψυχολογικά και οικονομικά προβλήματα που με οδηγούν σε αδιέξοδο.

Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω όσο το δυνατόν πιο σύντομα το πρόβλημά μου:

Είμαι διαζευγμένος και πατέρας τριών ανήλικων τέκνων, ηλικίας 11, 6 και 4 ετών. Νυμφεύθηκα το 1995 σε ηλικία 23 ετών (γεν. 1972) και χώρισα προ διετίας. Ο λόγος του γάμου μου, σε τόσο μικρή ηλικία, ήταν η εγκυμοσύνη της πρώην συζύγου μου Α.Α., η οποία είναι δύο χρόνια μικρότερή μου. Δεν προέρχομαι από εύπορη οικογένεια και γι' αυτό ενόψει γάμου εξέφρασα και στους 4 γονείς τον προβληματισμό μου ως προς το αν θα μπορούσε να "σταθεί" ένα σπιτικό, μόνο με το δικό μου μισθό, αφού εκείνο το διάστημα μόλις είχα εκπληρώσει τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και ο πρώτος μου μισθός ήταν εξαιρετικά χαμηλός.

Προίκα δεν έλαβα, πριν ή μετά το γάμο, ούτε την παραμικρή οικονομική ενίσχυση είχα από οιονδήποτε. Οι δικοί μου εξάλλου – μετανάστες που αναζήτησαν την τύχη τους στο εξωτερικό - δεν είχαν τη δυνατότητα να συνδράμουν οικονομικά, ενώ οι γονείς της πρώην συζύγου, που είχαν τη δυνατότητα (ο πατέρας της είναι εργολάβος δημοσίων έργων, με μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία) φαίνεται πως δεν το επιθυμούσαν.

Έτσι αν και "παιδιά" εργολάβου, βρεθήκαμε να μένουμε σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι οικονομικές δυσκολίες έγιναν σύντομα αξεπέραστες, δεδομένου ότι η πρώην σύζυγός μου, τη μία εργαζόταν και την άλλη όχι. Οι δικοί μου βλέποντας την άσχημη οικονομική μας κατάσταση προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν, με το να μας παραχωρήσουν μέρος του σπιτιού τους για τη διαμονή μας, ώστε να γλιτώνουμε το ενοίκιο, τα κοινόχρηστα, τους υπόλοιπους λογαριασμούς και γενικά τα έξοδα ενός σπιτιού. Αυτό, μέχρι να χτίσουμε το δικό μας σπίτι.

Ακόμα και εκείνο το διάστημα τα οικονομικά μας ήταν άσχημα, γι' αυτό και στραφήκαμε στη λύση των δανείων και των πιστωτικών καρτών. Επειδή η πρώην σύζυγός μου δεν είχε σταθερή εργασία και ένσημα, συνεπώς τα εισοδήματά της ήταν χαμηλά, δεν είχε τη δυνατότητα λήψης δανείου. Έτσι, ήμουν εγώ αυτός που πάντα υπέγραφα τη λήψη δανείων, υπογράφοντας στην ουσία την μελλοντική μου καταδίκη.

Με το πέρασμα των ετών διαπίστωσα ότι είχα να κάνω με έναν άνθρωπο διαφορετικό απ' αυτόν που περίμενα πριν το γάμο. Η πρώην σύζυγός μου ήταν οξύθυμη και κυκλοθυμική, ενώ την διέκρινε η επιπολαιότητα και η αδιαφορία ακόμα και για τα ίδια της τα παιδιά. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν δύο απόπειρες αυτοκτονίας, άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας (μία πριν και μία μετά το γάμο) και η προσπάθειά της να με κάνει ουσιαστικά συνένοχο σε μια ανθρωποκτονία εξ' αμελείας.

Συγκεκριμένα το 1996 στην περιοχή κεντρικής Ελλάδας ο πατέρας της θεωρήθηκε υπεύθυνος για το θάνατο ενός εργάτη του. Μου ζήτησαν να αποσιωπήσω το θέμα ως δημοσιογράφος, αλλά η δεοντολογία και η συνείδησή μου δεν μου το επέτρεψαν. Επίσης, μου ζήτησαν να μεσολαβήσω για να δωροδοκηθεί μάρτυρας και αρνήθηκα πάλι. Αυτά και πολλά άλλα περιστατικά με θορύβησαν αφού άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι που είχα απέναντί μου ήταν αδίστακτοι και χρησιμοποιούσαν τη δύναμη του χρήματος για να πετύχουν τους σκοπούς τους.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

ΣΠΙΤΙΟΥ

Η ζωή μας κυλούσε πάντα δύσκολα, μέχρι που πήραμε την απόφαση να χτίσουμε ένα δικό μας σπίτι, έστω και με δάνειο. Πριν τη λήψη του, εξήγησα στους γονείς της ότι είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να πληρώνουμε τη δόση, με δεδομένο ότι ήδη πληρώναμε τις δόσεις των δανείων και των πιστωτικών καρτών που είχαμε ήδη λάβει. Τότε οι γονείς της μου είπαν να πάρουμε το δάνειο και να μην φοβόμαστε γιατί θα αναλάμβαναν αυτοί την αποπληρωμή του. Πραγματικά πήραμε το δάνειο, χτίσαμε το σπίτι και οι γονείς της πλήρωναν για δύο χρόνια το δάνειο του σπιτιού, μέχρι που χώρισα. Τότε, για ευνόητους λόγους η πρώην σύζυγός μου, άρχισε να ισχυρίζεται ότι δεν είναι οι γονείς της αυτοί που πληρώνουν το στεγαστικό δάνειο, αλλά η ίδια, στοχεύοντας απ' την πρώτη στιγμή στο να αποσπάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διατροφή. Προφανώς δεν ικανοποιήθηκε απ’ το γεγονός ότι η ίδια είχε βγάλει την οικοδομική άδεια του σπιτιού μόνο στο όνομά της χωρίς να αντιδράσω, ούτε ότι μετά το διαζύγιο δεν διεκδίκησα το 50% του σπιτιού όπως θα μπορούσα, αφού αυτό αποκτήθηκε μετά το γάμο.

ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Όταν ξαφνικά πήρε τα παιδιά και εξαφανίστηκε απ' το σπίτι ενοχλήθηκα, όμως παρά τις προτροπές και συμβουλές φίλων και γνωστών να περάσω στην αντεπίθεση με μήνυση για εγκατάλειψη συζυγικής στέγης, συμφώνησα το διαζύγιο να είναι συναινετικό. Και η ίδια η πρώην σύζυγός μου κρατούσε τότε ήπια στάση για να "θολώσει τα νερά", μέχρι να καταφέρει να πάρει το διαζύγιο, που αφελώς τόσο γρήγορα της έδωσα. Από την επομένη κιόλας του διαζυγίου, φανέρωσε τις πραγματικές της διαθέσεις, εξαπολύοντας ολομέτωπη επίθεση εναντίον μου.

ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Πριν την έκδοση του διαζυγίου είχαμε υπογράψει ιδιωτικό συμφωνητικό, βάσει του οποίου θα πλήρωνα μηνιαίως - ως διατροφή - το ποσό των 300 ευρώ. Το ποσό αυτό συμφωνήθηκε, αν και εκ πρώτης όψεως μικρό για τρία παιδιά, ακριβώς επειδή η πρώην σύζυγός μου Α.Α., γνώριζε την άσχημη οικονομική μου κατάσταση, στη διαμόρφωση της οποίας είχε και η ίδια συμβάλλει τα δέκα χρόνια του έγγαμου βίου. Συγκεκριμένα λόγω των χρεών που μαζί είχαμε δημιουργήσει, έπρεπε να πληρώνω μηνιαίως στις τράπεζες, περί τα 500 ευρώ, ποσό που εξακολουθώ να πληρώνω και σήμερα. Όπως προείπα, η σύζυγός μου για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν εργαζόταν, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να παίρνουμε συνεχώς καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Όλα αυτά τα δάνεια ήταν στο όνομά μου, ακριβώς επειδή η ίδια ως μη εργαζόμενη, δεν διέθετε ένσημα (ούτε και εισοδήματα) για να μπορέσει να προχωρήσει αυτή σε λήψη δανείου. Με το χωρισμό μας δεν αναγνώρισε την παραμικρή οφειλή και βρέθηκα να πληρώνω την επομένη του διαζυγίου για οφειλές που μαζί είχαμε δημιουργήσει.

ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ

ΟΦΕΙΛΕΣ

Αυτές οι οφειλές είναι σήμερα πάνω από 20.000 ευρώ, η δε μηνιαία δόση προς τις τράπεζες είναι 500 ευρώ. Αν σ' αυτό το ποσό προστεθούν τα 300 ευρώ της διατροφής τότε έχουμε σύνολο 800 ευρώ. Αυτό ακριβώς το ποσό, των 800 ευρώ, αντιστοιχεί στον μηνιαίο μισθό μου, στην εφημερίδα στην οποία εργάζομαι (επαρχιακή). Βάσει της σύμβασης έπρεπε να λαμβάνω περισσότερα, 1.300 ευρώ, όμως η επιχείρηση αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και ουδέποτε πληρώνομαι το σύνολο του ποσού. Ωστόσο, όπως γίνεται σε αρκετές ιδιωτικές επιχειρήσεις, παραλαμβάνω κανονικά τη βεβαίωση αποδοχών, ώστε να υποβάλλω τη φορολογική μου δήλωση, στην οποία φαίνεται ότι λαμβάνω ολόκληρο το ποσό (χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο). Το δικαστήριο που έγινε πρόσφατα προφανώς έλαβε υπόψιν του τη φορολογική δήλωση και όχι όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσίασα και έλαβε απόφαση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξόντωσή μου.

ΨΕΥΤΙΚΑ

ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Πρόσφατα η πρώην σύζυγός μου, με σειρά ψεύτικων ισχυρισμών και επιχειρημάτων, ζήτησε αύξηση του ποσού της διατροφής από 300 σε 950 ευρώ (!), στοχεύοντας χωρίς την παραμικρή αμφιβολία στη φυσική μου εξόντωση. Στη δίκη που πραγματοποιήθηκε προσκόμισα όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, ακόμα και έγγραφα που αποδείκνυαν την προσπάθειά της να ανεβάσει το κόστος διαβίωσης των παιδιών (ενώ πριν το διαζύγιο η μεγάλη μου κόρη πήγαινε σε δημόσιο σχολείο, μετά το διαζύγιο την έγραψε σε ιδιωτικό, εμφάνιζε τα παιδιά να παρακολουθούν μαθήματα μπαλέτου, ζωγραφικής κ.α. χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο), όμως προς μεγάλη μου έκπληξη κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν έγινε δεκτό και η πρόεδρος κ. Π., αποφάσισε την αύξηση της διατροφής από 300 σε 500 ευρώ! Προφανώς η κ. πρόεδρος δέχθηκε τα ασύστολα ψεύδη της πρώην συζύγου και αρνήθηκε τη βασιμότητα των δικών μου ισχυρισμών. Ακόμα και το κραυγαλέο ψέμα ότι πληρώνει η πρώην σύζυγός μου το δάνειο του σπιτιού, το οποίο πληρώνουν απ' την πρώτη στιγμή οι δικοί της. Τί και αν πριν χωρίσουμε, ζούσαμε πέντε άτομα, με το δικό μου μόνο μισθό; Εκεί που διαθέταμε για τα παιδιά μας, στην χειρότερη των περιπτώσεων 200 ευρώ μηνιαίως, η πρώην σύζυγός μου άρχισε να ισχυρίζεται ότι ακόμα και τα 600 δεν φτάνουν (τα 300 δικά μου της διατροφής και άλλα τόσα που υποτίθεται ότι αυτή καταβάλει). Αν κρίνω απ' τη στάση των δικαστηρίων, καλώς κάνει. Η πρόεδρος του δικαστηρίου αυτήν πίστεψε και όχι εμένα, αν και εγώ ήμουν αυτός που παρουσίασα στοιχεία και αυτή δεν παρουσίασε το παραμικρό. Και όσα

παρουσίασε ήταν ψεύτικα και καταρρίφθηκαν μέσω των εγγράφων που παρουσίασα.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Φυσικά μία γυναίκα που τόσο καλά στήνει τα σχέδιά της δεν θα μπορούσε να μην κάνει "όπλο" στα χέρια της τα τρία μας παιδιά. Με συνεχείς συκοφαντίες και ύβρεις προσπάθησε απ’ την πρώτη στιγμή να τα στρέψει εναντίον μου, ενώ έκανε και κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μην έχω επικοινωνία μαζί τους. Υποτίθεται ότι πρέπει να βλέπω τα παιδιά, μία φορά την εβδομάδα, όταν έχω ρεπό απ' τη δουλειά μου και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Αμέτρητες είναι οι φορές που με προφάσεις δεν μου επέτρεψε να δω τα παιδιά (είναι άρρωστα και δεν πρέπει να βγουν απ' το σπίτι κ.α.), όπως αμέτρητες είναι οι φορές που μου είπε ότι "αφού δεν πληρώνεις τη διατροφή, δεν σου δίνω τα παιδιά). Η αλήθεια είναι ότι κάποιους μήνες δεν κατάφερα να βάλω τη διατροφή. Υπάρχουν π.χ. μήνες κατά τους οποίους εκτός των 500 ευρώ που πρέπει να καταθέτω στην τράπεζα, πρέπει να πληρώσω την ασφάλεια του αυτοκινήτου, το πετρέλαιο για το χειμώνα, την ασφάλεια της ζωής των παιδιών, τα δώρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και γενικά έξοδα που πρέπει να γίνουν και είναι αδύνατο να αποφευχθούν. Περίμενα γι' αυτούς τους μήνες την κατανόησή της, απ' τη στιγμή που ήξερε ποιος είναι ο μισθός μου. Όμως όχι μόνο αυτό δεν συνέβη, αλλά έφτασε στο σημείο να μου στείλει δικαστικό επιμελητή στο χώρο εργασίας μου για να κατασχεθεί ο μισθός μου, ο μισθός απ' τον οποίον ζει ο πατέρας των παιδιών της. Παράλληλα για ψύλλου πήδημα έκανε (και κάνει) συνεχώς μηνύσεις εναντίον μου, έχοντας την οικονομική υποστήριξη των δικών της, γνωρίζοντας ότι εγώ στην ουσία δεν μπορώ ούτε να αμυνθώ, δεδομένου ότι τα δικαστικά έξοδα θα ήταν για μένα δυσβάσταχτα.

ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΣ

Η στάση της απέναντι στα παιδιά ξεπέρασε κάθε όριο την 1η Οκτωβρίου 2006, όταν ξυλοκόπησε τη μεγαλύτερη κόρη μας, επειδή η μικρή δεν ήθελε να βγει έξω μαζί της (η ίδια είχε κανονίσει με τον φίλο της και τα δύο μικρότερα παιδιά να βγούνε απογευματινή βόλτα). Όταν έφερε το παιδί χτυπημένο στο σπίτι και το "πέταξε" κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο εξοργίστηκα και κατέγραψα τη μαρτυρία της μικρής σε κασέτα. Όχι μόνο γονιός, αλλά ουδείς ενήλικος πιστεύω θα ήθελε να την ακούσει. Μετά απ' αυτό το συμβάν, αποφάσισα να κάνω την υπέρβασή μου και να στραφώ για πρώτη φορά δικαστικά εναντίον της, με στόχο τη διεκδίκηση της επιμέλειας των παιδιών. Παράλληλα απευθύνθηκα στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Λάρισας, το μόνο που διαθέτει παιδοψυχολόγο, με αίτημα να δει η αρμόδια εκπρόσωπος της Αρχής, το πληγωμένο (σωματικά και ψυχικά) παιδί μου. Εκεί έκπληκτος άκουσα την παιδοψυχολόγο κ. Β να μου λέει ότι δεν χρειάζεται να δει το παιδί, αλλά τους γονείς, σε μια από κοινού συνάντηση. Ομολογώ ότι μετά από όσα συνέβησαν δεν μπορώ να συνυπάρξω με την πρώην σύζυγό μου στον ίδιο χώρο. Η υποκρισία, τα ψεύδη, η πονηριά της, η κακία της, είναι στοιχεία ξένα προς εμένα. Έτσι, η μία και μοναδική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε δεν είχε το παραμικρό αποτέλεσμα, ενώ ακόμα και σήμερα η παιδοψυχολόγος δεν είδε κανένα απ' τα τρία μου παιδιά!

Από την πρόεδρο του δικαστηρίου, που θα αποφάσιζε για την επιμέλεια των παιδιών, ζήτησα μέσω της δικηγόρου μου επίσης να δει τα παιδιά, και ιδιαίτερα τη δεύτερή μου κόρη, ηλικίας 6 ετών, η οποία μετά τον ξυλοδαρμό της αδερφής της, μου λέει συνεχώς ότι θέλει να μείνει για πάντα μαζί μου. Μάλιστα όταν έρχεται στο σπίτι αρνείται να φύγει και να επιστρέψει στη μητέρα της. Αυτό έγινε αρκετές φορές και βρίσκαμε μια μέση λύση. Έλεγα στην κόρη μου αν θέλει να καθίσει το βράδυ, αλλά ότι σύντομα θα πρέπει να επιστρέψει στη μητέρα της, με την ελπίδα ότι αργά η γρήγορα το δικαστήριο θα άκουγε την επιθυμία της. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν αποφάσιζε να μείνει το βράδυ μαζί μου, της έλεγα να τηλεφωνεί στη μητέρα της και να την ενημερώνει. Πραγματικά το παιδί που κοιτούσε να «κλέψει» μερικές ώρες μαζί μου, την καλούσε και την ενημέρωνε ότι για ένα – δύο βράδια θα μείνει με μένα. Τότε η πρώην σύζυγός μου έκανε το εξής εκπληκτικό: Βρέθηκε στην Εισαγγελία για να καταθέσει μήνυση εναντίον μου για απαγωγή του παιδιού μου. Όταν το πληροφορήθηκα έκπληκτος αναγκάστηκα να πάρω το παιδί και να πάμε στην αστυνομία, για να δουν και οι ίδιοι οι αστυνομικοί ότι το παιδί βρίσκεται μαζί μου με τη θέλησή του και δεν θέλει να επιστρέψει στη μητέρα του. Όταν αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά το ψέμα της, απλώς ήρθε στην αστυνομία και άρπαξε το παιδί διά της βίας, μέσα απ’ το γραφείο του διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος κ. Ν. Χ.

ΑΙΤΗΜΑ

Δεν θα αναφερθώ στην μεγάλη οικονομική άνεση της πρώην συζύγου και των γονέων της, ούτε στην άσχημη οικονομική κατάσταση των δικών μου γονέων. Άλλωστε όλα αυτά προκύπτουν με μια μόνο ματιά στις φορολογικές δηλώσεις όλων, οι οποίες δυστυχώς φαίνεται δεν εξετάστηκαν με τη δέουσα σημασία απ' την πρόεδρο του δικαστηρίου.

Το μόνο που ζητώ είναι επανεξέταση του ζητήματός μου ακριβώς επειδή θεωρώ άδικη την ανέλπιστη συμμαχία που προέκυψε ανάμεσα στην πρώην σύζυγό μου και την ελληνική δικαιοσύνη.

Β. Α.