ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ press code

ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

Σπιτάλας Νίκος, καθηγητής, πρόεδρος ΣΥ.Γ.Α.Π.Α.

Το μοντέλο - πρότυπο του πατέρα και άνδρα που προβάλλεται σήμερα, στα παιδιά και στην ελληνική κοινωνία έχουν οδηγήσει σε εξαθλίωση του θεσμού της οικογένειας και έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα ακόμη και στις σχέσεις των ανθρώπων

Οι νέοι διστάζουν πλέον να παντρευτούν και οι παντρεμένοι χωρίζουν εύκολα. Ένας από τους λόγους των παραπάνω είναι και η άδικη και άνιση μεταχείριση, η ευκολία επίδοσης διαζυγίου, η ευκολία επίδοσης διατροφών, η δυστοκία εφαρμογής δικαστικών αποφάσεων που αφορούν στην επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα και η πλήρης ανυπαρξία κοινωνικών υπηρεσιών δικαστηρίου και οικογενειακού δικαστή.

Οι ρόλοι έχουν εξελιχθεί και στην κοινωνία αλλά και μέσα στην οικογένεια.

Δεν είναι δυνατόν να επικαλούμαστε τον παραδοσιακό ρόλο της γυναίκας και του άνδρα μονομερώς και με σκοπό την ανισότητα σε βάρος του άνδρα.

Τόσο σε επαγγελματικά-συνταξιοδοτικά θέματα όσο και σε κοινωνικά-οικογενειακά, τα προνόμια που δόθηκαν ανισομερώς, έθιξαν τον άνδρα και την οικογένεια. Ακόμη και το άρθρο 21 του Ελληνικού Συντάγματος αγνοεί τον πατέρα.

Η σημερινή αντίληψη στηρίζεται σε παρωχημένα κοινωνικά στερεότυπα, όπου ο γονεϊκός ρόλος του άνδρα δεν αναγνωρίζεται σαν βασικό στοιχείο της προσωπικότητας και της συναισθηματικής του ωρίμανσης και ολοκλήρωσης αλλά σαν δευτερεύον χαρακτηριστικό.

Αυτό, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα του άνδρα και τον κατατάσσει σε πολίτη δευτέρας κατηγορίας.

Με την καταστροφή του ενός από τα στηρίγματα της οικογένειας, δηλαδή του πατέρα, είναι αναμφίβολα σίγουρη και η επερχόμενη καταστροφή των παιδιών.

Η παραβατικότητα ανηλίκων αυξάνει, το οικογενειακό περιβάλλον του πατέρα υποφέρει, καταστρέφονται γονείς και άνθρωποι.

Κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το τόσο σοβαρό θέμα. Δεν είναι δυνατόν, όλοι να χάνουν χρόνο και ενέργεια σε δικαστικές διαμάχες όταν μπορούν να προσφέρουν εποικοδομητικά σε επαγγελματικά, επιστημονικά, κοινωνικά θέματα. Ο πατέρας υφίσταται μια ψυχική κακοποίηση όπως και το παιδί που στερείται την παρουσία του πατέρα. Η εξαναγκαστική αποξένωση που δημιουργείται από το δικαστικό κατεστημένο φέρνει και καταστροφή της οικογένειας.

Τα προβλήματα της επιμέλειας, της επικοινωνίας και τα δημιουργημένα τρομερά αποτελέσματα των αποξενωμένων γονέων –αυτών που δεν έχουν την επιμέλεια των παιδιών τους- με τρομακτικές επιπτώσεις στα παιδιά-θύματα, στη νεοελληνική νεολαία, είναι πλέον θέμα επίλυσης από την πολιτεία και τα θεσμικά όργανα.

Ο σύλλογός μας, ως μη κυβερνητική οργάνωση, απέκτησε σημαντικό ρόλο διαμεσολαβητή, θεσμικό και κοινωνικό-νομικό.

Η βελτίωση και αναθεώρηση των Νόμων, η εφαρμογή του νόμου περί ισότητας, η εφαρμογή του Ευρωσυντάγματος, και η πλήρης εφαρμογή της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ιδίως αυτά των παιδιών (άρθρο 24) είναι επιτακτικά.

Είναι αναγκαία πλέον αναθεώρηση του Νόμου περί Οικογενειακού δικαίου.

Η στέρηση της συχνής επαφής με τον πατέρα είναι ο πιο συχνός παράγοντας εγκληματικής δραστηριότητας στην εφηβεία, ανεξάρτητα από τη φυλή, το περιβάλλον που μεγαλώνουν ή την φτώχεια.

Τα “ορφανά πατρός” παιδιά διατρέχουν έναν εντυπωσιακά μεγαλύτερο κίνδυνο για κατάχρηση ναρκωτικών και οινοπνεύματος, ψυχική και διανοητική ασθένεια, αυτοκτονία, κακή εκπαιδευτική απόδοση, εγκυμοσύνη εφήβων και εγκληματικότητα.

Έχουμε καταγράψει εκατοντάδες περιστατικά παιδιών με σύνδρομο γονεικής αποξένωσης που προκλήθηκε από τον γονέα που έχει την επιμέλεια των παιδιών, όπως αναφέρουν οι ερευνητές.

Έχουμε καταγράψει εκατοντάδες περιστατικά συγγενικού περιβάλλοντος του πατέρα σε απόγνωση από την παρεμπόδιση της επικοινωνίας με τα παιδιά, ανίψια, εγγόνια.

Έχουμε καταγράψει χιλιάδες περιστατικά από αστυνομικά τμήματα, δικαστικούς αγώνες, ‘εμπόλεμη’ κατάσταση και ψυχικές ανωμαλίες προερχόμενα όλα από διενέξεις διαζυγίου και ‘ασυμφωνία’. Δηλαδή, πόσο πρέπει να αντέξουν ακόμη οι ενήλικες και τα παιδιά? Τι πρέπει να συμβεί για αλλάξει η νοοτροπία και Νόμοι? Πόσα θύματα ακόμη πρέπει να βρεθούν? Πόσα παιδιά και ενήλικες πρέπει να θυσιαστούν? Είναι γενοκτονία? Πρόκειται για πόλεμο με σωματικά και ψυχολογικά αποτελέσματα? Δεν πρέπει να υπάρχει πρότυπο καπετάνιου στο τιμόνι της οικογένειας? Που οδηγείται η ελληνική οικογένεια και κοινωνία? Κανείς δεν πρέπει να προτείνει κάτι και, τι είναι το ορθότερο? Είναι θέμα εξουσίας επί του παιδιού ή του ενός επί του άλλου ενήλικα? Ποιος πρέπει να υποχωρεί και γιατί?

Είναι σειρά ερωτηματικών που θέτω για προβληματισμό και έρευνα.

Oι έρευνες που γίνονται με περισσότερη σοβαρότητα όπως στην Ιταλία (βλέπε Associazione Ex – Centro Assistenza Genitori Separati: Κέντρο κοινωνικής υποστήριξης χωρισμένων γονιών) και Κέντρο Σπουδών για το χωρισμό και την μέριμνα των παιδιών με εισηγητή τον ψυχοθεραπευτή G. Giordano στο 3ο συνέδριο, με μελέτες από το 1994 που μιλούν για μια θλιβερή “γραμμή συνεχούς αίματος που χύνεται” στο πλαίσιο οικογενειακών διενέξεων όπου από τους 761 βίαιους θανάτους οι 556 οφείλονταν σε ενδο-οικογενειακές αιτίες με αφορμή το χωρισμό και ειδικά διαμάχες για τα παιδιά στη προσπάθεια του πατέρα να μην “πεταχτεί” έξω από τη ζωή τους. Από την ίδια μελέτη αποδεικνύεται (βλέπε και AIPG Αssociazione Italiana di Psicologia Giuridica μελέτη του Roberto Giorgi ) αύξηση απαγωγών των παιδιών από πατεράδες, αλλά και των βίαιων συμπλοκών για τα παιδιά αλλά και των αυτοκτονιών και των φόνων. Το σύστημα δεν μπορεί να δώσει λύσεις.

Πολύ συχνά, παρουσιάζεται κακοποίηση που ασκείται από τη μητέρα στο παιδί (σωματική, αλλά και κυρίως ψυχολογική) με ιδιαίτερα νοσηρό τρόπο για να το κάνει να αρνηθεί τον άλλο γονιό.

Πηγή: Η Joyce A. Arditti, "παράγοντες αφορούν την επιτήρηση, Επικοινωνία, και την υποστήριξη παιδιών για τους διαζευγμένους πατέρες: Μια διερευνητική ανάλυση, " περιοδικό του διαζυγίου και επανάληψη νέου γάμου 17.1992, Σ. 34, 39, Μια μελέτη των παιδιών του διαζυγίου διαπίστωσε ότι 42% των παιδιών που έζησαν απλώς με τη μητέρα τους ανέφερε ότι η μητέρα τους προσπάθησε να τα αποτρέψει από τη θέα των πατέρων τους μετά από το διαζύγιο. Εντούτοις, μόνο 16% των παιδιών που έζησαν απλώς με τον πατέρα τους εξέθεσε την παρόμοια παρεμπόδιση.

Τα τρία τέταρτα των διαζευγμένων πατέρων που ερευνούνται υποστηρίζουν ότι πρώην τους - οι σύζυγοι έχουν παρεμποδίσει ουσιαστικά τα δικαιώματα visitation τους.

Πηγή: Περιπατητής Glynnis Walker , Solomo Childrenn: Ανατίναξη των μύθων του διαζυγίου (Νέα Υόρκη: σπίτι αξόνων, 1986), σελ. 83

Πηγή: Kathy Young, εκεχειρία!: Γιατί οι γυναίκες και οι άνδρες πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις για να επιτύχουν την αληθινή ισότητα, ο ελεύθερος Τύπος, 1999, σελ. 209.

Η μήπως υποτιμάει κανείς στη σημερινή εποχή την ψυχική κακοποίηση που δημιουργεί ανάπηρα ψυχικά άτομα. Στις ΗΠΑ η ψυχική κακοποίηση θεωρείται αδίκημα, αλλά και οι ειδικοί ακόμα και στην Ελλάδα βλέπε Σύγχρονα Θέματα Παιδοψυχιατρικής σελ. 398 1ος Τόμος Τσάντης.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ press code: www.presscode.gr