Εμείς, οι γυναίκες, το αδύνατο φύλο! ( Θεοχαρίδου Αντωνία , εκπαιδευτικός , συγγραφέας )

Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να πάψουμε να μονοπωλούμε τον χαρακτηρισμό

« αδύνατο φύλο»;

Γιατί οι « φεμινίστριες» δε μπορούν να πιστέψουν ότι, πέρα από τα
εκατομμύρια γυναικών που καταπιέζονται πάνω στον πλανήτη, υπάρχει και
ένας μεγάλος αριθμός ανδρών που βιώνουν την καταπίεση με παρόμοιο
τρόπο, μέσα σε μια σχέση, σ΄ ένα γάμο, στον εργασιακό χώρο;

Γιατί αρνούνται να πιστέψουν ότι υπάρχουν πατεράδες που λατρεύουν στην
κυριολεξία τα παιδιά τους και πονάν όταν αναγκάζονται να τα
αποχωριστούν;

Γιατί αδυνατούν να πιστέψουν ότι και οι άντρες έχουν συναισθήματα; Ότι
και οι άντρες αγαπάν και μάλιστα πολύ δυνατά και νοιάζονται για τη
σύντροφό τους; Αν δεν συνέβαινε αυτό, αν πιστεύαμε ότι στ΄ αλήθεια όλοι

οι άντρες δεν έχουν καρδιά, πώς, τότε, εμείς οι γυναίκες ζητάμε , με
κάθε τρόπο, απ΄ αυτούς «τους άκαρδους» να μας αγαπάν και να μας
νοιάζονται;

Και τότε, γιατί ένας άντρας που μπορεί να αγαπήσει μια γυναίκα και να
κάνει θυσίες γι΄ αυτή, να μη μπορεί να κάνει το ίδιο και για το παιδί
του;

Κι αν αυτοί οι πατεράδες που διεκδικούν με κάθε τρόπο το δικαίωμα να
είναι δίπλα στα παιδιά τους δεν είναι ούτε 23.000, ούτε 10.000, ούτε
καν 1000; Κι αν είναι στην πραγματικότητα 10 ή 100; Και τι μ΄ αυτό; Δεν

αξίζει να τους στηρίξουμε και να τους χειροκροτήσουμε, μήπως και
αποτελέσουν φωτεινό παράδειγμα και για τους άλλους, τους αδιάφορους;-
που δεν είναι και λίγοι-

Γιατί πρέπει εμείς οι γυναίκες να παριστάνουμε συνέχεια τις
καταπιεσμένες, ακόμη και όταν δεν είμαστε στ΄ αλήθεια; Τι άλλο παρά
ανασφάλεια δηλώνει αυτό;

Μήπως μας αρέσει να προσποιούμαστε το «αδύνατο φύλο», καθώς εκείνο
που έχουμε ανάγκη από την γυναικεία φύση μας είναι ένα δυνατό αντρικό
χέρι που θα μας στηρίξει; Δεν αρκεί να έχουμε λύσει το πρόβλημα της
ποσόστωσης , το συνταξιοδοτικό, τα προβλήματα των μειονοτήτων και του
Τρίτου κόσμου, για να μπορέσουμε να αντέξουμε την δύσκολη
καθημερινότητά μας, πρέπει να τα έχουμε βρει με τον ίδιο μας τον εαυτό
και να πάψουμε να διεκδικούμε μερίδιο από την δυστυχία των άλλων.