Ας ανοίξουμε, επιτέλους, τα μάτια!
Θεοχαρίδου Αντωνία, εκπαιδευτικός, συγγραφέας.
Ο κόσμος των χωρισμένων είναι ένας αλλιώτικος κόσμος, ένας κόσμος γεμάτος ίντριγκες, μίση, εγωισμούς, κακίες, αρρώστιες… και κυρίως αυταπάτες που τον συντηρούν έτσι ακούραστα βασανιστικό για χρόνια ολόκληρα, καθώς τα πάθη ανακυκλώνονται και δηλητηριάζουν πολλές ζωές, οδηγώντας τες στην εξόντωση. Η μόνη ελπίδα για να γλιτώσει κάποιος είναι να πάψει να έχει αυταπάτες, όσο είναι ακόμη καιρός.
Ποιες όμως είναι αυτές οι αυταπάτες που μας τυφλώνουν και δε μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα, το καλό από το κακό, το συμφέρον μας από τη ζημία μας;
Πρώτη αυταπάτη. Η σούπερ μαμά. Η υπέρ-μάνα. Η μάνα που μπορεί να καταφέρει τα πάντα, που μπορεί να αναλάβει όσους ρόλους χωράει το μυαλό μας. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;
Οι γυναίκες παρασυρμένες συχνά από τα αρνητικά συναισθήματα που γεννάει δίχως αμφιβολία ένα διαζύγιο, όταν μάλιστα υπάρχει στη μέση και ο πληγωμένος εγωισμός από την απόρριψη, φτάνουν στο σημείο να ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα του μεγαλώματος και της ανατροφής του παιδιού ή των παιδιών τους, θέλοντας με αυτό τον τρόπο, από τη μια, να απαξιώσουν τελείως τον πρώην σύντροφό τους και, από την άλλη, να κερδίσουν την αποκλειστική αγάπη των παιδιών τους. Και έτσι κάνουν ένα θανάσιμο λάθος και πέφτουν μέσα στην παγίδα που έχουν ετοιμάσει για τον πρώην. Για τον απλούστατο λόγο ότι η σούπερ γυναίκα, η τέλεια μάνα, η κουβαλήτρια, η στήλη του σπιτιού, αργά ή γρήγορα τσακίζεται κάτω από το αφόρητο βάρος των πολλών της υποχρεώσεων, φθείρεται σιγά- σιγά σαν άνθρωπος και οδηγείται σε αδιέξοδο αφού δεν της μένει σχεδόν τίποτε για τον εαυτό της. Και αυτό το αδιέξοδο την κάνει ακόμη πιο εκδικητική. Η σούπερ μάνα είναι, λοιπόν, μια αυταπάτη.
Μήπως θα έπρεπε οι γυναίκες να σκεφτούν καλύτερα πιο είναι το συμφέρον τους;
Μήπως θα έπρεπε να δώσουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην προσωπική τους εξέλιξη και σε άλλους τομείς της ζωής τους έτσι ώστε να γίνουν ολοκληρωμένα και ευτυχισμένα άτομα;
Μήπως δεν θα πρέπει να αρνούνται την συμμετοχή των πρώην συζύγων τους στο μεγάλωμα των παιδιών όταν αυτοί το επιθυμούν πραγματικά, βάζοντας πάνω από όλα το καλό των παιδιών τους; (Αυτό πονάει πολύ, βέβαια, όμως…απελευθερώνει!)
Δεύτερη αυταπάτη. Ο πατέρας –θύμα. Ο «καημένος» ο άντρας, αυτός που αναγκάζεται, δήθεν, να στερηθεί τα παιδιά του, επικαλούμενος του κόσμου τα προσχήματα, ότι δηλαδή «αυτό επιβάλλει το δικαστήριο» ή ότι «το μεγάλωμα των παιδιών είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση». Αυτός είναι ένας απλός βολεψάκιας που επαναπαύεται πίσω από τις δικαστικές αποφάσεις περί επιμέλειας και διατροφής και συνεχίζει τη ζωούλα του ανενόχλητος, έχοντας ήσυχη τη συνείδησή του. Θεωρεί ότι εκτελεί το χρέος του απέναντι στα παιδιά του υποδυόμενος τον σπόνσορα και υποστηρίζει, μάλιστα, ευθαρσώς ότι η πρώην έχει αναλάβει αποκλειστικά το μεγάλωμα των παιδιών, με καθαρά δική της θέληση.
Μήπως, τελικά, οι γυναίκες πρέπει να το ξανασκεφτούν καλύτερα και να μοιραστούν με τους άντρες το βαρύ φορτίο του μεγαλώματος και της ανατροφής ενός παιδιού, για το καλό όλων; Άντρες και γυναίκες έχουν τα ίδια δικαιώματα για προσωπική ολοκλήρωση, και τα παιδιά έχουν επίσης το δικαίωμα να ζουν και να συναναστρέφονται και με τους δυο γονείς.
Τρίτη αυταπάτη. Το να νομίζουμε ότι την αγάπη του παιδιού την κερδίζει πάντα εκείνος που ζει μαζί με το παιδί, δηλητηριάζοντάς του την ψυχή με αρνητικά συναισθήματα για τον άλλο γονιό. Το παιδί ξέρει ποιος το αγαπά πραγματικά και ποιος το χρησιμοποιεί.
Τέταρτη αυταπάτη. Τα τέλεια παιδιά. Το να πιστέψουμε ότι τα παιδιά μας θα αναγνωρίσουν τις θυσίες που κάναμε για το υποτιθέμενο καλό τους και θα μας τις ανταποδώσουν. Τα παιδιά δεν είναι κτήμα κανενός και δεν έχουμε το δικαίωμα να τα χρησιμοποιούμε σαν όπλα στον δίκαιο ή άδικο πόλεμο με τον πρώην σύντροφο. Αν εμείς οι γονείς καταλάβουμε ότι ο ρόλος μας είναι απλά να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι και να τους μάθουμε να ξεχωρίζουν την αλήθεια από το ψέμα, το καλό από το κακό, τότε θα έχουμε πετύχει σαν γονείς και θα έχουμε τη χαρά να τα δούμε, κάποια στιγμή, να ανοίγουν τα δικά τους φτερά και να πετάν μακριά μας για να διεκδικήσουν, αυτόνομα πια, την δικιά τους ευτυχία.
Άντρες και γυναίκες, μάνες και πατεράδες, ας κάνουμε εκεχειρία, για το καλό όλων μας.
Ας αναλογιστούμε πόσο πολύ ζημιώνουμε οικονομικά τα παιδιά μας με το να εμπλεκόμαστε σε ατέλειωτούς δικαστικούς αγώνες και από πόσα πράγματα τα στερούμε, όταν δεν έχουμε την ψυχική μας ισορροπία. Είναι ποτέ δυνατόν ένα παιδάκι να είναι ευτυχισμένο και ήρεμο όταν στερείται έναν από τους δυο γονείς; Και οι δυο γονείς, και ο πατέρας και η μάνα, έχουν δικαίωμα στην αγάπη του παιδιού, και το παιδί έχει δικαίωμα στην αγάπη και των δυο.
Μήπως ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος αν παύαμε να έχουμε αυταπάτες;
Αν οι γυναίκες αποφάσιζαν να ελαφρύνουν λίγο από το αβάσταχτο βάρος της αποκλειστικής ανατροφής των παιδιών τους;
Αν και οι άντρες έπαιρναν πιο σοβαρά το ρόλο τους ως πατέρες;
Μήπως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους;
Μήπως θα επέρχονταν ισορροπία;
Και μήπως, τότε, έχοντας και τα δυο φύλα τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις σαν γονείς, θα είχαν και τις ίδιες ευκαιρίες να γίνουν καλύτεροι γονείς και καλύτεροι άνθρωποι ;
Θέλει αγώνα και χρόνο για να αλλάξει η λανθασμένη νοοτροπία . Αξίζει, όμως, να αγωνιστούμε για τα ίδια μας τα παιδιά.
Ίσως, τελικά, θα έπρεπε να δούμε με πιο θετικό βλέμμα τους πατεράδες που διεκδικούν το δικαίωμά τους να έχουν τακτική επαφή με τα παιδιά τους και να συμμετέχουν με συνέπεια και υπευθυνότητα στο μεγάλωμα και στην ανατροφή τους.
Ας προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από την εμμονή των στερεότυπων που θεοποιούν τις μάνες και καταδικάζουν τους πατεράδες.
Ας ακούσουμε τα λόγια του μεγάλου δασκάλου του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού (Λόγος ΙΖ΄ 6-7) που, μιλώντας για την ισότητα των δυο φύλων, λέει:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου