ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ

Η σημερινή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί από το οικογενειακό δίκαιο, η λειτουργία των κοινωνικών υπηρεσιών, οι αλλαγές στους κοινωνικούς πόλους που έχουν εκ των πραγμάτων διαμορφωθεί για τα δυο φύλα έχουν ορίσει μια ζοφερή πραγματικότητα όπου τα δικαιώματα του άνδρα-πατέρα όχι μόνο δεν γίνονται σεβαστά αλλά δεν είναι ούτε και αναγνωρισμένα. Η σημερινή αντίληψη που στηρίζεται σε παρωχημένα κοινωνικά στερεότυπα, όπου ο γονεϊκός ρόλος του άνδρα δεν αναγνωρίζεται σαν βασικό στοιχείο της προσωπικότητας και της συναισθηματικής του ωρίμανσης και ολοκλήρωσης αλλά σαν δευτερεύον χαρακτηριστικό σαφώς παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα του άνδρα και τον κατατάσσει σε πολίτη δευτέρας κατηγορίας.

Ο συναισθηματικός βιασμός που υφίσταται ο άνδρας-πατέρας σήμερα, αλλά και λοιπές εις βάρους του διακρίσεις σε εργασιακά, οικονομικά θέματα μας οδήγησαν στην ίδρυση αυτού του συλλόγου και στην προσπάθεια μας να συμπορευθούμε με ανάλογα κινήματα της Ευρώπης αλλά και πολλών άλλων χωρών όπου η διαπίστωση του προβλήματος εκεί έχει πραγματοποιηθεί νωρίτερα από ότι στην Ελλάδα.

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς που επικρατεί στον τόπο μας όσον αφορά στην επιμέλεια του παιδιού μετά την λύση του γάμου, σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί υπέρ του συμφέροντος του παιδιού αλλά αντιθέτως παραβιάζει το κατοχυρωμένο από διεθνείς συνθήκες δικαίωμα του στην ψυχοσωματική του ανάπτυξη.

Η ανυπαρξία των κοινωνικών υπηρεσιών στην δικαστική διευθέτηση του θέματος όπου τελείως αντιεπιστημονικά με τρόπο που ντροπιάζει το σύγχρονο ελληνικό κράτος, τα παιδιά, την ψυχοσυναισθηματική τους ισορροπία, αλλά και την ψυχολογική σταθερότητα και εξέλιξη του άνδρα πατέρα, αφήνουν πραγματικά αδιάφορους τους σημερινούς αρμόδιους αναρμόδιους φορείς κατά τρόπο σκανδαλώδη που οι παρενέργειες του πλήττουν την κοινωνία σε θεμελιώδη για την επιβίωση και εξέλιξη της τομείς.

Δημιουργείται μια κοινωνική παθολογία που δυστυχώς τα αποτελέσματα της θα φανούν τα επόμενα χρόνια.

Σαν ενεργοί πολίτες, στοχεύουμε σε μια κοινωνία με κέντρο της τον άνθρωπο, έχοντας συνειδητοποιήσει τον ρόλο μας μέσα σ’ αυτήν και ορμώμενοι από τα παραπάνω και από την ευαισθησία μας ως γονείς, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε το κίνημα αυτό για την στήριξη της Ελληνικής οικογένειας, των παιδιών, του πατέρα αλλά και κατ’ επέκταση του μέλλοντος της Ελληνικής κοινωνίας.

Η Ελληνική νομοθεσία αλλά και το Σύνταγμα, ενταγμένα σε ένα πλαίσιο ανισοτήτων δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στην νεοελληνική Παιδεία, στο Πολιτισμό αλλά και στην κοινωνία.

Οι ρόλοι των γονέων έχουν εξελιχθεί, ο πατέρας ασχολείται αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον εξ’ ίσου με τη μητέρα. Η ένταξη της γυναίκας-μητέρας στην παραγωγική διαδικασία ήρε τον αποκλειστικό της ρόλο ως οικοκυρά-μητέρα.

Τα εργασιακά, κοινωνικά και οικογενειακά δικαιώματα της μητέρας δεν συμπορεύτηκαν ίδια με του πατέρα-άνδρα. Στο όνομα της ισότητας δημιουργήθηκαν ανισότητες με αρνητικό τελικό αποδέκτη τον πατέρα, αλλά και κυρίως το παιδί και τους νέους.

Σήμερα, παραβιάζονται βασικά δικαιώματα του παιδιού και του πατέρα-άνδρα και παρεμποδίζεται ο γονεϊκός ρόλος του πατέρα.

Το εκρηκτικό ποσοστό των διαζυγίων (που κατά τα στατιστικά δεδομένα ζητείται αποκλειστικά από την γυναίκα-μητέρα), το τρομακτικό ποσοστό των παραβατικών ανηλίκων που προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες, το σχεδόν 100% αποφάσεων δικαστηρίων που δίδουν την επιμέλεια στη μητέρα δίχως καν να ελεγχθεί το περιβάλλον και η καταλληλότητα των δυο γονέων πριν δοθεί η επιμέλεια των παιδιών, η ανισότητα σε συνταξιοδοτική, εργασιακή, επιδοματική και προστατευτική πολιτική υπέρ των γυναικών έφερε σε δευτερεύουσα η τριτεύουσα θέση την πατρική-ανδρική αξιοπρέπεια, καταπόνησε τον πατέρα και άνδρα και εξασφάλισε την πλήρη προβληματική ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού. Παράλληλα, εγκλώβισε το γυναικείο φύλο στον υποχρεωτικό ρόλο της μητρότητας, διαιωνίζοντας τις πλέον αντιδραστικές εκδοχές της πατριαρχίας και διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στα δυο φύλα. Η εισαγωγή νέων ηθών και αξιών από νέες κυρίως γυναίκες δημιούργησε κοινωνικό-οικογενειακό πρόβλημα.

Σήμερα, πρέπει να αρθεί το στερεότυπο της μοναδικότητας του ενός γονέα που είναι η μητέρα. Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν δυο γονείς που έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις έναντι των παιδιών τους και ο αποκλεισμός του ενός προκαλεί τεράστια ζητήματα κοινωνικής, ψυχοσωματικής, οικονομικής και πολιτισμικής ανισότητας με καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού. Είναι δεδομένο ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα συνεχούς επαφής με τους δυο γονείς.

Δεν υπάρχουν εκ γενετής χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τον άνδρα από τη γυναίκα όσον αφορά την εκτέλεση του ρόλου του ως γονέα. Τα δικαστήρια δεν μπορούν να λύσουν θέματα τέτοιου τύπου ελλείψει δομών, εκπαίδευσης και λειτουργιών.

Προβαίνοντας με συνοπτικές διαδικασίες σε αβασάνιστες αποφάσεις, που είναι πρακτικά ανεφάρμοστες, ουσιαστικά διαπράττουν «νομικές αδικίες» με θύματα τα παιδιά και τους πατεράδες.

Ενώ έχει εξαλειφθεί το αδίκημα της μοιχείας, ποινικοποιήθηκε το δικαίωμα της επικοινωνίας του παιδιού με τον πατέρα.

Πιστεύουμε ότι το παιδί «δεν ανήκει» σε κανένα. Η γονική μέριμνα και η επιμέλεια πρέπει να είναι θεσμικά και νομικά κατοχυρωμένοι εξ’ ίσου για τους δυο γονείς. Η επικοινωνία με τους δυο γονείς δεν πρέπει να στερείται δια νόμου και η κατοικία μετά το διαζύγιο να είναι ελεύθερη ή εναλλασσόμενη όπου είναι εφικτό. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου αποδεδειγμένα είναι αδύνατο, να υπάρχουν παρεκκλίσεις από αυτό τον κανόνα. Η διατροφή να είναι ανάλογη με τις ηλικιακές ανάγκες των παιδιών αλλά και τις δυνατότητες των γονέων.

Οι φορολογικές υποχρεώσεις (δηλώσεων εισοδημάτων) να λαμβάνουν υπόψη τις διατροφές για τους δυο γονείς ισότιμα. Να αποφεύγεται η οικονομική, κοινωνική, επαγγελματική καταστροφή των γονέων που έχει προεκτάσεις στα παιδιά, στις νέες γενεές και στο μέλλον της Ελλάδος, διότι, ο μη έχων την επιμέλεια γονέας εκτός του μαρτυρίου της αποξένωσης που υφίσταται, αντιμετωπίζεται φορολογικά σαν άγαμος, δίχως τέκνα. Οι αγώνες του για επικοινωνία με τα παιδιά του, η οικονομική και συναισθηματική του ταλαιπωρία τον καθιστούν ευάλωτο τόσο σε επαγγελματικούς, κοινωνικούς χώρους όσο και σε δικαστική μεταχείριση. Και όμως, ο ίδιος είναι αυτός που κάποτε αποφάσισε να δημιουργήσει οικογένεια και να αποκτήσει παιδιά για την κοινωνική πρόοδο.

Ο σύλλογος μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο διαμεσολαβητή, ή θεσμικό ή κοινωνικό-νομικό. Καλούμε όλες τις γυναίκες αλλά και επιστήμονες να στηρίξουν το θεσμό-κίνημα αυτό για να διασφαλιστεί η πολιτισμική ακεραιότητα και το κύρος της χώρας μας σε θέματα οικογένειας-παιδιών.

Σίγουρα, εξασφαλίζοντας δικαιοσύνη και ισότιμη μεταχείριση πιστεύουμε ότι θα μειωθεί ο αριθμός των διαζυγίων και θα λυθούν κοινωνικά προβλήματα προς όφελος της Ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας. Αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της ανάδειξης νέων ανθρώπων αποδεχόμενων τις αρχές του σεβασμού στη ζωή, της συν εργατικότητας, της ανεκτικότητας και της δημοκρατικής διευθέτησης των ανθρωπίνων διαφορών.